Norbert Detaeye - Storyville New Orleans club: Den Egger concert report: Freddie -
photo credits: Freddie |
Ik voelde het tot in mijn genen toen ik de parking van CC Den Egger opdraaide, dit zou wel eens een ontroerende dag kunnen worden. Akkoord, sommige bezoekers voor dit opmerkelijk aperitief concert gaan misschien gewoon om de zondag muzikaal in te zetten en achteraf met een aangeboden glaasje wijn van een ‘lazy sunday’ te genieten. De echte muziekliefhebber daarentegen stelde uiteraard grote verwachtingen en die zouden zonder schroom door de gastartiest worden ingelost. Norbert Detaeye heeft al meer dan enkele decennia rondgetoerd in het blues en jazz wereldje. Als ex- lid van de legendarische Jeggpap Jazz Band stond hij meerdere malen op het podium in de al even legendarische ‘Honky Tonk Jazz Club’ te Dendermonde. Deze New Orleans Jazz Band heeft in 2012 nog zelfs zijn 50ste jubileum mogen vieren en is nu ook nog steeds springlevend. Het waren de ontmoetingen met levende legenden uit de ‘New Orleans’ muziek dat Norbert Detaeye er toe aanzette om zich nog In de intieme ‘blauwe zaal’ van CC Den Egger stond een mooie ‘Yamaha’ vleugel opgesteld en zonder al te veel poespas kwam Norbert Detaeye achter dit prachtding plaats vatten. Met de klassieker ‘Sentimental Journey’ van het Les Brown Orchestra uit 1944 pakte deze Norbert Detaeye hier iedereen koudweg met deze opener en wat volgde zou een sentimentele reis worden doorheen de geschiedenis van New Orleans waarbij we met momenten terug reisden ten midden van de katoenvelden tijdens de periode van de slavernij. Deze uitzonderlijk begaafd pianist zou hier niet zomaar een reeks nummers komen spelen die met de geschiedenis van New Orleans te maken hebben maar bij iedere nummer werd een beeld geschetst door Norbert met daarbij een stukje geschiedenis. ’Storyville’ was het district dat eind 19de eeuw en begin 20ste werd Het was pianist Ferdinand ‘Jelly Roll’ Morton (1890-1941) die de bouwstenen legde voor wat later als jazzmuziek zou worden bestempeld. Met ‘Basin Street Blues’ uit 1926 wordt de componist Spencer Williams (1889-1965) even in de spotlights gezet, een periode ook dat ‘ragtime’ furore maakte in de clubs en bars van New Orleans, een stijl die hoofdzakelijk door de zwarte pianisten werd gebracht. De tijd ook dat de ‘Vaudeville’ ondanks zijn ‘ordinair’ karakter een geweldige opmars kende. Van het gumbo feeling van die ene pianist naar James Booker (1939-1983) is ook voor Norbert Detaye maar een kleine stap. Deze ‘Piano Prince of New Orleans’ wist ook verschillende stijlen in elkaar te mixen waardoor hij als een uitzonderlijk talent werd beschouwd. Van hem brengt Norbert Detaeye het nummer (Little) Coquette. Allan Toussaint en John ‘Mac’ Rebennack aka Dr. John zijn uiteraard nog 2 levende iconen die niet mogen ontbreken in dit stukje muziekgeschiedenis en zo komen we bij het nummer ‘I Tought I Heard New Orleans Say’. En dan is het voor ondergetekende het eerste kippenvel moment aangebroken. Met (Sometimes I Feel Like a) Motherless Child duikt Norbert de geschiedenis Van de ‘Negro Spirituel’ naar de ‘White Spiritual’ met ‘Will The Circle Be Unbroken’. Deze christelijke hymne werd al door menige artiesten gebracht en kende hier in ons land weer een enorme boost door de film ‘The Broken Circle Breakdown’ van Felix Van Groeningen met in de hoofdrollen Veerle Baetens en Johan Heldenberg. In New Orleans zagen we ook in de geschiedenis Blues en Rhythm ’n Blues opduiken en wordt het programma een ietsje luchtiger met ‘Kansas City’ van Jerry Lieber en Mike Stoller uit 1952, en dit nummer kent toch iedereen! Memphis Slim (1915-1988) was nog zo een begenadigd pianist en brengt ons bij de ‘boogie woogie’ om zo verder te reizen in de geschiedenis naar een ander zo belangrijk aspect van New Orleans, de ‘Mardi Gras’. Moesten we nu in ‘Bourbon Street’ vertoeven zouden er al dames beginnen opspringen om de bijbehorende kralen te ontvangen maar ook de kreet ‘show me Ik krijg dan voor de 2de keer ‘kiekebisj’ maar dat zal wel te maken hebben door het fan zijn van Tom Waits. Ontroerend is zijn ‘I Wish I Was In New Orleans’ iets waar velen hier toch begonnen aan te denken. De rillingen blijven maar komen, zo ook met Kris Kristofferson zijn ‘Me and Bobby McGee’. Helaas, helaas, helaas, dit concert kon maar een uurtje duren maar zo heeft Norbert detaeye hier met één klap een hoop fans bij gekregen en op mijn vraag waarom Henry Roeland Byrd (1918-1980) aka Professor Longhair niet aan bod was gekomen was het ontnuchterende antwoord …tijd! Een hemels uurtje en ik denk dat de meesten nu hier de betekenis wel vatten wanneer we het hebben over…Don’t You Know What It Means To Miss New Orleans! Einde citaat en dank aan Roeland Van Gorp.
|
verder te gaan verdiepen in deze tak van de muziekgeschiedenis. In die mate zelfs dat hij in 1976 als eerste Belg werd uitgenodigd op het prestigieus ‘Jazz & Heritage Festival’ in New Orleans. Nu nog trekt dit ‘Jazzfest’ zoveel bezoekers naar Louisiana dat voor het toerisme van ‘The Big Easy’ dit festival zeker zo belangrijk is dan ‘Mardi Gras’.
gekenmerkt door prostitutie en drugs. Het was raadslid Alderman Sidney Story die dit alles aan banden probeerde te leggen en daardoor de ‘nickname’ Storyville kreeg, een naam die een eigen leven begon te leiden en ons zo brengt naar ‘Basin Street’. 
in en deze ‘negro spiritual’ uit 1870 brengt onze gast hier volledig vocaal en ware het niet dat we Norbert Detaeye konden aanschouwen zouden we nog gaan geloven dat hier een zwarte slaaf zat te zingen. Niet alleen wekte dit enorm veel bewondering op maar achteraf vernam ik dat er nog meerdere een krop in de keel hadden gekregen. Respect!!!
your t…’ blijft hier wijselijk achter wegen. Wat wel kan is Paul Simon zijn ‘Take Me To The Mardi Gras’….where the people sing and play and the music wash your soul.
|